Publisher's Synopsis
تفسیر فصل پنج، بخش نه چالشهای نوشتن سخنرانی منطقییتا پس از نبرد با بدسیرتانخوب، احتمالاً تا حالا متوجه شدین و میدونین این به نفعِ خودتونه که منطقی فکر کنین و منطقی عمل کنین. اما شخصیت منطقی روی صحنه همیشه حاضر نیست.همچنین، بعضی عواطف بینهایت نیرومند هستن و شخصیتهایی مثل قربانی و شخصیتهای زیاد دیگهای رو روی صحنه میآرن که اِنقدر روی شخصیت منطقی سایه میاندازن که دیگه دیده یا شنیده نمیشه.ممکنه بعضی از الگوهای شخصیتی که روی صحنۀ نمایش اکنونتون بازی میکنن (جصنا) شما رو آزار بدن و موجب بروز عواطف ناخوشایندی بشن.یه دوست خوب پیشتون میآد، منطقی باهاتون حرف میزنه، شما رو متقاعد میکنه که این فاجعۀ بزرگی نیست و اگر به موضوع منطقی نگاه کنین میفهمین که یادآوری این خاطرات احمقانهست. در نتیجه، عواطف شما به وضعیت طبیعیش برمیگرده.اما آیا این الگوهای شخصیتی برای همیشه ناپدید میشن؟احتمالاً همهمون یه خاطرۀ شبیه به این داریم. یه موقعهایی منِ قربانی و منِ خشمگین داره روی صحنۀ نمایش اکنون بازی میکنه و حالمون خیلی بده. بعد یه دفعه یه دوست خوب میآد میگه بابا تنت سلامت! دنیا همه دارن توش کشته میشن، بعد تو برای یه همچین مسألهای اینجوری ناراحتی؟! پاشو برو پی زندگیت، زندگیت رو بکن، کار بساز، پول خوب دربیار، رشد کنی فلان کنی. بعد ما با خودمون میگیم راست میگهها، منطقیش همینه. خیلی موقعها تموم میشه و ما حالمون بهتر میشه، ولی بعضی موقعها تموم نمیشه.بیشتر موقعها این قربانیِ درون ما دنبال بهونهست، بیاد روی صحنه زار بزنه. حالا اگه بازم یه دوستی اومد منطقی حرف زد، یا خود ما توانایی این رو داشتیم که منطقی فکر کنیم، ممکنه اون عواطف و احساسات به وضعیت طبیعیشون برگردن.ولی متأسفانه بیشتر موقعها نه دوست خوبی هست که بیاد چنین حرفی به ما بزنه، و نه منطق ما اونقدر قدرت داره. شخصیت منطقی ما قدرتش اونقدری نیست که بتونه بر اونا غلبه کنه. اونا، یعنی منِ قربانی و منِ خشمگین، هم صداشون بلندتره، و هم صحنۀ نمایش اکنونمون رو با عواطف و احساسات حساب
