Haçlı Seferlerinin Teolojik Temelleri

Haçli seferleri, Avrupa Hiristiyan dünyasinin Müslümanlarin hâkimiyetinde olan kutsal topraklari ele geçirmek amaciyla, 1095-1270 yillari arasinda düzenlemis olduklari askeri hareketlerdir. Bu seferler Müslüman ve Hiristiyan dünyanin ortaçagda siddet temelinde karsi karsiya gelmelerinin en uzun süreni olmustur. Bu çatismanin Hiristiyanlar açisindan mesrulugunu saglayan en güçlü teolojik temel hakli savas doktrinidir. Hakli savas, Bati kültüründe savasin hangi durumlarda mesru olabilecegini ortaya koyan doktrindir. Bu doktrinin olusumu Hiristiyanlik öncesi Roma hukukuna kadar uzanmakla birlikte doktrini teolojik, felsefi bakis açisiyla revizyona tabi tutarak dördüncü yüzyilda Hiristiyan ilahiyatina kazandiran kisi St. Augustine'dir. Augustine sonrasi yüzyillar boyunca konjoktürel sartlar çerçevesinde gelistirilen hakli savas doktrini, haçli seferlerinin olusumunda da basvurulan temel kaynak olmustur. Öte yandan Yapilacak olan bu savaslarin bir hac vazifesi olarak sunulmasi, bazi tarikat üyelerinin oralarda misyonerlik faaliyeti yapma istegi, kefaret, apokaliptik beklenti gibi argümanlar da bu savaslarin arka planindaki diger teolojik temeller olmustur.